Δε νίκησε, αλλά κέρδισε η ΑΕΚ…

Είναι συχνό το φαινόμενο -ακόμα και ανάμεσα στους οπαδούς της- η ΑΕΚ να αναφέρεται και ως… επίθετο πέρα από όνομα.

Δηλαδή για κάτι που μοιάζει απίστευτο, για κάτι που συνέβη έπειτα από φοβερές συγκυρίες, για κάτι αδιανόητα γκαντέμικο χρησιμοποιείται η έκφραση «αυτό ήταν ΑΕΚ».

Το φοβερό όμως (και παράλληλα οδυνηρό) για τους φίλους της είναι ότι εκεί που πιστεύουν ότι το τερμάτισε, η ομάδα τους βρίσκει διαχρονικά τον τρόπο να αποδεικνύεται μάστερ στην αυτοκαταστροφή.

Γιατί αυτό που συνέβη το απόγευμα της Δευτέρας στο ΟΑΚΑ… παραήταν ΑΕΚ: Με παίκτη λιγότερο από το 10’, να κάνεις την καλύτερή σου εμφάνιση, να χάνεις πέναλτι, να βρίσκεις τον τρόπο για το «χρυσό γκολ» κι εκεί που πίστεψες ότι τη γλίτωσες στο 92’, να μένεις στον τόπο στο 93’ από… οφσάιντ!

Αν όλα αυτά λοιπόν συνδυαστούν με το γεγονός ότι έγινε τέταρτη γκέλα εντός έδρας και ότι η διαφορά από την κορυφή εκτοξεύτηκε στους 11 πόντους, το κοκτέιλ της απογοήτευσης γίνεται «μπαρούτι». Κι όμως, παρόλα αυτά, υπάρχουν πράγματα που μπορεί να κρατήσει η ΑΕΚ. Στοιχεία ενθαρρυντικά. Και δείγματα αναμφίβολα παρήγορα.

-Καταρχάς η ομάδα (ακόμα και στα μάτια των πιο δύσπιστων με τον Μοράις) έπαιξε μπάλα. Κανονικό ποδόσφαιρο. Με σαφή τακτική προσέγγιση, με δουλεμένους αυτοματισμούς, με άψογη διαχείριση ενός παιχνιδιού που «στράβωσε» από το 10’. Με εικόνα που αν μη τι άλλο επιβεβαιώνει ότι στα Σπάτα γίνεται (πλέον) δουλειά.

-Για πρώτη φορά φέτος (και χωρίς αυτό να έχει επαναληφθεί πολλές φορές τα προηγούμενα χρόνια) η ΑΕΚ έβγαλε ψυχή. Μαχητικό πνεύμα. Άρνηση να πτοηθεί από τις αναποδιές. Το ψυχολογικό ράκος που δεν μπορούσε να κάνει ευκαιρία με τον ουραγό Ηρακλή, που έμπαινε χλωμό από τον φόβο στο «Καραϊσκάκη», που στριμωχνόταν από τη Λάρισα και δεν μπορούσε να συνέλθει από το σοκ με τον Ατρόμητο, μασούσε σίδερα. Παίκτες έπεφταν με λύσσα στην μπάλα. Έκαναν σπριντ στο 80’ ώστε να πέσουν για τάκλιν. «Σκύλιασαν» για να μη φανεί ποτέ ότι η ομάδα έπαιζε με παίκτη λιγότερο επί 85 λεπτά.

-Φάνηκε και ατομική -πέρα από την ομαδική- πρόοδος. Ο Μπάρκας έκανε μεγάλη επέμβαση στη μόνη πραγματικά σημαντική ευκαιρία του ΠΑΣ. Ο Σιμόες θύμισε ξανά τον περσινό παίκτη. Ο Μάνταλος δεν πτοήθηκε από την απώλεια ενός πέναλτι που θα μπορούσε να καταρρακώσει οποιονδήποτε υπό τις συνθήκες που χάθηκε. Ο Πατίτο έδειξε να έχει μπει για τα καλά στο πνεύμα, κάνοντας όργια μπροστά. Και ο Πέκχαρτ ανάγκασε ένα ΟΑΚΑ που τον αποδοκίμαζε σε κάθε επαφή του με την μπάλα να τον χειροκροτήσει, ανταμείβοντας το φιλότιμο και το κατόρθωμά του (κατόρθωμα είναι για τον ίδιο) να μοιάζει κανονικότατο σέντερ-φορ.

-Ο προπονητής δεν αναζήτησε άλλοθι, δεν «κλάφτηκε», δεν επικαλέστηκε τη διαιτησία (που όντως αλλοίωσε το αποτέλεσμα του αγώνα). Αντί να κάνει σημαία το γκολ οφσάιντ στο 93’, προτίμησε να επικεντρωθεί στην ομάδα. Αντί να βγάλει την ευθύνη από πάνω του, την αύξησε -λέγοντας ότι εκείνος πρέπει να βρει τα λάθη εξαιτίας των οποίων η ΑΕΚ δεν μπορεί να κρατήσει αποτέλεσμα. Αντί να βγάλει μίζερη ελληνική κλάψα, έδειξε νοοτροπία απ’ αυτή που ταιριάζει σε τεχνικό μεγάλης ομάδας.

Τώρα θα πει κανείς «ρε μεγάλε, η ΑΕΚ απέτυχε να νικήσει τα Γιάννενα στην έδρα της, μετράει δυο νίκες σε επτά ματς, από τον Δεκέμβρη είναι εκτός τίτλου κι εσύ ψάχνεις θετικά»; Κατανοητή θα ‘ναι η πίκρα του και η απαίτηση από την ομάδα του -ως μεγάλη που είναι- να μην ψάχνει δικαιολογίες.

Επίσης δικαιολογημένη όμως (τουλάχιστον βάσει όσων φάνηκαν χθες) είναι και η αισιοδοξία κάποιου άλλου ότι μπορεί να στρώσει το πράγμα. Ότι μπορεί η ΑΕΚ να ξαναπαίξει -τακτικά και ψυχολογικά- ως ΑΕΚ. Ότι μπορεί να ξαναφέρει κοντά της τον κόσμο που δίκαια έχει ξενερώσει κι έχει εγκαταλείψει το ΟΑΚΑ. Γιατί ο ΑΕΚτζής αντέχει να μην παίρνει πρωτάθλημα. Να βλέπει όμως την ομάδα του συμβιβασμένη και άνευρη δεν το αντέχει. Και τουλάχιστον αυτό φάνηκε να αλλάζει χθες…

Γιώργος Μαραθιανός